Keek op de week

18 aug 2023

Migratie en vergrijzing

Migratie en vergrijzing zijn niet alleen populaire begrippen, maar ook begrippen waar moeilijk vat op te krijgen is. Niet alleen in Nederland maar ook in de Europese Unie.

De Oost-Europese landen nemen hierbij wel een heel bijzondere positie in. Roemenië vergrijst in hoog tempo en heeft daarnaast te maken met een hoge uitstroom aan arbeidsmigranten die in het rijkere westen van Europa gaan werken. Daardoor komen de Roemenen arbeidskrachten tekort en worden deze gehaal in vooral Azië in een tempo waarbij niet goed is nagedacht over de integratie van deze verschillende groepen.

Hongarije is ook een geval apart. Het parlement nam een resolutie aan met een klip-en-klare resolutie dat ze geen immigratieland willen worden. Op dezelfde dag namen een wet aan die het makkelijker moet maken om mensen van buiten de Europese Unie op basis van tijdelijkheid naar Hongarije te halen. Inmiddels zijn in 2022 meer dan 80.000 arbeiders uit Azië naar Hongarije gehaald (bron NRC 29 juli jl.).

En zo kun je ook andere Europese landen een spiegel voorhouden. Heel veel aandacht voor asielzoekers, maar heel weinig aandacht voor de vergrijzende bevolking en het feit dat als het zo doorgaat we met veel meer stilstand te maken krijgen als het gaat om het draaiende kunnen houden van onze economie.

Nederland

In 2002 telde Nederland 401.469 immigranten; 173.469 emigreerden, waardoor een positief getal overbleef van 227.882 personen.

Hiervan waren er 11,5 % asielzoekend, 21,6 % Oekraïners en maar liefst 66,8 % waren arbeidsmigranten, studerenden en mensen die bij hun partner kwamen wonen.

De discussie spitst zich steeds toe op die 11,5 %, maar zelden gaat het om die veel grotere groep arbeidsmigranten. Die groep vraagt namelijk ook om bijvoorbeeld geschikte huisvesting.

Het huisvestingsprobleem toe schuiven aan alleen statushouders mag je dan ook wel kortzichtig noemen. Natuurlijk is er alle begrip voor het feit dat veel mensen soms 10 jaar moeten wachten op huisvesting, maar dat los je niet op door een te duiden groep het recht te ontzeggen om zich hier te vestigen.

Complexer wordt de huisvesting als je verder kijkt naar de vergrijzing. Nederland telde in 1900 0,3 miljoen 65-plussers; inmiddels zijn dit er 3,5 miljoen waarvan ca 30 % boven de 80 jaar. In Voorne aan Zee is dit getal 24 % en ter vergelijking in Rotterdam is dit 15,6 %.

Aan het bouwen van huizen is in al die jaren, behoudens de kwaliteit, niet zo veel veranderd. We bouwen nog steeds heel veel uniform, maar kijken in onvoldoende mate naar de verschillende doelgroepen die op de huizenmarkt naar geschikte woonruimte zoeken. Jongeren kunnen geen geschikt en betaalbaar huis vinden en dat geldt ook voor ouderen die langer thuis moeten blijven wonen. Als gevolg van het uitblijven van de nodige variatie in het woningaanbod blijft iedereen op de plek wonen waar hij eigenlijk niet tevreden mee is, maar de woningzoekende heeft geen keuze.

Groen Links -PvdA hebben in hun programma voor Voorne aan Zee die keuze wel gemaakt en zijn dan ook blij dat onderzoek onder bewoners (AD van 1 augustus) lijkt aan te geven dat hier veel draagvlak voor is.

Op dus naar een Sociaal en Groen Voorne aan Zee; ook op het gebied van wonen.