Keek op de week

19 sep 2025

Jan Nagtzaam

Het cement van Voorne aan Zee

In het streven om een deel van mijn beschikbare vrije tijd nuttig te besteden, nam ik deze week met twee totaal verschillende instanties contact op. Hun oproep voor vrijwilligerswerk was mij in het oog gesprongen. De eerste organisatie verleent medische en paramedische zorg, wat raakvlakken heeft met mijn allereerste beroep, van verpleegkundige. De tweede betreft een stichting die gevluchte studenten verder helpt. Beide betreft het sympathieke instellingen, waar ik mij graag voor inzet.

Wat wil echter het geval: voor de eerstgenoemde werd ik vriendelijk bedankt voor mijn belangstelling, maar ook op een wachtlijst geplaatst! Zodra er ruimte was zou men contact opnemen, maar dat zou nog wel even kunnen duren. Wel kreeg ik alvast enige basisgegevens toegestuurd, waarin werd uitgelegd wat de taken zouden behelzen. Verder werd het verschil tussen vrijwilligerswerk en betaalde arbeid toegelicht, en nog wat van dat soort zaken.

De andere stichting van mijn voorkeur presenteert zich onder andere met de slogan “als vrijwilliger kun je een wereld van verschil maken”. Zij bleek dermate succesvol dat er een ‘tijdelijke mentoren-stop’ was afgekondigd! Wel werd vermeld dat binnenkort meer informatie zou verschijnen over een alternatieve vorm van vrijwilligershulp.

De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik eerst licht was teleurgesteld. Beide clubs spraken mij aan; vermoedelijk kon ik hen iets bieden en ongetwijfeld zou er wat moois voor terugkomen.

Maar vervolgens druppelde een ander besef door. Heel veel mensen blijken belangeloos hun tijd te willen opofferen voor een goed doel, geven hulp aan een instelling. Mensen zorgen vrijwillig voor hun ouders, partners, buren of vrienden. Twee op de drie Nederlanders bieden mantelzorg of vrijwilligerswerk, vaak naast werk of studie, en dat is bijzonder. Dit vraagt niet alleen tijd en energie, maar ook empathie, veerkracht en toewijding.

Nu is voor sommigen het bieden van een helpende hand haast een gedwongen keuze, moreel verplichtend, zwaar. Bijvoorbeeld omdat er geen alternatieve hulp of voorzieningen voorhanden zijn. Dat neemt niet weg dat het een diepgeworteld gevoel van solidariteit en verantwoordelijkheid weerspiegelt. Deze mensen houden de samenleving draaiende. Ze staan op het veld, regelen, troosten, tillen, rijden en zorgen en vertalen, vaak zonder dat iemand er erg in heeft.

Ik had nog een andere gedachte, die hierop aanhaakt. Meerdere politieke partijen, ook in ons eigen Voorne aan Zee, wakkeren met een populistisch toontje verdeeldheid en polarisatie aan. Als we mantelzorg en vrijwilligerswerk beschouwen als een uitdrukking van positieve, sociale cohesie, dan geeft dat daar de tegenkracht tegen. Mensen die zorg geven aan anderen, voelen zich doorgaans meer betrokken bij hun gemeenschap; ze zijn minder geneigd om die gemeenschap te wantrouwen of af te wijzen. Mantelzorgers en vrijwilligers zijn de stille motor van solidariteit; zij versterken het sociaal weefsel, precies waar populisten het proberen te scheuren!

GroenLinks-PvdA zal zich altijd sterk maken voor samen leven in verbondenheid en veiligheid. Zonder kapsones. Ook in ons toekomstige verkiezingsprogramma vormen dit belangrijke speerpunten.